Po 1989 meblościanki wylądowały na śmietnikach. Będąc symbolem minionej epoki nie pasowały do poznającego zachodnią kulturę społeczeństwa. Duże i masywne meble stawały się znakiem złego gustu.
Trzeba jednak pamiętać że meblościanki powstawały w czasach gdy przede wszystkim liczyła się funkcjonalność. Budowano bloki by pomieścić jak najwięcej ludzi na małej powierzchni. Tak samo meblościanka była bardzo praktyczna. Chowano tam najróżniejsze rzeczy od pościeli po ubrania. Ponadto na półkach ustawiano przeróżne ozdoby takie jak kryształy, figurki czy pamiątki z sanktuariów.
Meblościanka od sufitu do podłogi stanowiła centralny punkt mieszkania. Zazwyczaj przy niej toczyło się życie rodzinne i towarzyskie. Oglądano telewizję, urządzano imieniny czy jadano posiłki przy stole ustawionym w tym samym pokoju.
Niewątpliwą zaletą był prosty montaż mebla. Poszczególne segmenty można było dowolnie ustawiać, a do rozkręcenia poszczególnych części wystarczył płaski śrubokręt. Meblościanki były także tanie. Z tego też powodu cieszyły się popularnością. Największym luksusem były meble na wysoki połysk.
Polskie meblościanki były inspirowane estetyką skandynawską. Na północy Europy tworzono lekkie proste i maksymalnie funkcjonalne meble do samodzielnego montażu. Również jeśli chodzi o materiały to drewno zastąpiono płytą wiórową lub pilśniową.
Niewątpliwym symbolem PRL jest meblościanka Kowalskich. Nazwa pochodzi od projektantów Bogusławy i Czesława Kowalskich których nagradzany projekt trafił do masowej produkcji w 1961. Co ciekawe istnieje takie określenie „Kowalski” na zwykłego obywatela. Meble produkowane w PRL były przeznaczone do małych mieszkań i miały pomóc zaoszczędzić przestrzeń.
